Een visitekaartje met vlekken

Ook ik was gisteren een van de 250.000 reizigers die met het Boekenweekgeschenk op pad ging. En dus ook een van de bijna 700.000 reizigers die afgelopen zondag de trein pakte, ruim 20 procent meer dan op een normale zondag.

Het was te merken. De hele dag door was het druk. Een vermakelijke mengeling van mensen met een Boekenweekgeschenk en supporters van Ajax-Feyenoord, want die klassieker werd ook nog gespeeld. De twee belangrijkste oorzaken van de drukte waren dus te voorspellen geweest. Dat het mooi weer zou worden was in beperktere mate te voorzien – al kon een kijkje op het weerbericht wellicht geen kwaad – en (alweer) een kapotte spoorbrug bij Gouda was overmacht voor NS.

Het gevolg was wel dat veel mensen moesten staan en in een enkel geval op het perron moesten achterblijven. Ik was een van hen. Daar word je niet gelukkig van met een vermoeide peuter die al wat volle treinen van binnen had gezien die dag. En de ronduit horkerige machinist die reizigers eruit dreigde te zetten omdat ze zijn ingang blokkeerden, hielp ook niet mee. Natuurlijk, de man had een punt, maar zijn houding was om te janken.

Het gratis reizen met het Boekenweekgeschenk is een uitgelezen kans voor het mooie bedrijf NS om haar beste beentje voor te zetten. Immers, voor veel mensen is het een gelegenheid om voor het eerst (al dan niet sinds lange tijd) de trein uit te proberen. Zo'n dag als gisteren is dan je visitekaartje. Maar in dit geval bleek het slechte reclame.

Ten opzichte van een normale zondag zette NS maar 14 treinstellen extra in, een schijntje. Op sociale media regende het dan ook klachten en verschillende keren heb ik onderweg de welbekende zin weer gehoord: "Ga ik eens met de trein..."

Mensen uit de sector mogen de komende verjaardagsborrels hun borst weer nat maken om de pijnlijke anekdotes aan te horen. Als ik voor het eerst met de trein gereisd zou hebben gisteren, zou ik me ook bekocht voelen. En dat is jammer, want de ervaring leert: het kan zó anders.