De Lijn onderzoekt mogelijkheid trambus

Vorige week, in de agglomeratie Parijs per OV reizend, was het een verademing om na een rit met Translohr-lijn T6 een rit te maken met tramlijn T3a, beide in het zuiden van Parijs. De tram: trillingloos zoevend over de rails, fraai aangelegd in een groene vrijliggende grasbaan. De Translohr, een poging om een geleed voertuig op rubberbanden op een railvoertuig te laten lijken, reed weliswaar snel, maar met continu hobbels en trillingen. Dankzij de geleidewielen, die door de ene verzonken middenrail op koers worden gehouden, is er geen sprake van zijdelings geslinger. Echter, de betonnen baan en mogelijk ook de matige vering, staan garant voor de onprettige loop van het geheel, kennelijk is beton toch niet zo glad te maken dat dit het comfort van wiel van staal op stalen rail van staal kan benaderen, laat staan evenaren. Om nog maar te zwijgen van het lelijk aanzien van de brede betonnen baan en het ongetwijfeld hogere energiegebruik door het rijden op rubberen banden versus het rijden op stalen wielen over stalen rails. Het is de vraag of het wijs is om met het Translohrachtig systeem frequent OV aan te bieden. Wellicht is het goedkoper, maar de ombouw naar een echte tram(baan) zal duur zijn en kapitaal vernietigend, en de afhankelijkheid van slechts een of twee leveranciers maakt exploitatie, onderhoud en reparaties kwetsbaar. Meer doordacht is te kiezen voor een bewezen concept, waarbij gekozen kan worden uit meerdere aanbieders!